Ubatuba, en realidad, tiene un nombre bonito y mucha fama entre los de Sao Paulo, que vienen a pasar sus vacaciones a sus innumerables playas. Es muy turístico, pero no nos gustó demasiado y además fue muy difícil desembarcar por la marea tan alta que tiene.
La costa es muy bonita con selva y nada edificada, y lo poco que hay casi no se ve.
Mirad que artilugio tienen para varar las barcas en la playa.
Lo único curioso es la isla de Anchieta. En toda esta costa la mayoría de las islas habitables, en un momento u otro las han convertido en penal, hoy las ruinas hacen de ella un atractivo turístico, junto a su espectacular playa con super chorro de agua fresca. Bueno aquí nunca hay nada que esté muy fresco excepto la cerveza.
Intentamos visitar un poblado indígena, pero no pudimos concretar fecha. Todavía quedan tres en esta zona, pero lo tienen en plan show, se debe programar y hacer la visita guiada y las actividades organizadas.
En el trayecto pudimos conocer la ola del atlántico sur, y es que en unos días empezamos a subir hacia el norte, dejamos las paradisíacas playas protegidas y nos vamos a mar abierto.
Hemos tenido que espera hasta abril, a que los vientos que dominan la costa brasilera y que normalmente son de norte a sur y con corriente del norte, ahora y por tres meses, se invierten, y nos permitan ascender hacia otras latitudes.
A nuestra decisión de ir hacia el norte, se apuntan Yuka y Francesco con el Oroboro, así que navegaremos en conserva la mayor parte de las 3.000 millas de costa de este país que nos quedan por navegar.
En nuestra ruta volvemos a hacer una parada en Río de Janeiro para visitar los museos que nos habíamos dejado pendientes. Travesía tranquila toda a motor,
Cabo Frío, ( es la esquina que hay que doblar para ir hacia arriba en el mapa) lo llaman así por la corriente que viene del sur, y el agua esta mas fresquita. Muy transparente, lo que se agradece después de meses con agua caliente pero turbia. Se suelen montar unos temporales buenos y hay que aprovechar cuando la meteorología te da un respiro de vientos favorables. Nosotros tuvimos muy buen tiempo, pero hay quien ha esperado mas de una semana para poder pasar.
Es un cabo, pero en realidad hay una isla en la punta y se puede pasar por un canal estrecho, al cruzarlo de repente el mar se pone como una balsa.
Ahí estuvimos un par de dias, disfrutando del agua clara.
Aprovechamos para hacer una limpieza del casco por debajo, aquí las algas y los moluscos crecen tan deprisa que por lo menos cada tres semanas hay que limpiar el casco, o luego al navegar pierdes un nudo de velocidad por lo menos.
A partir de ahora, el parte metereológico nos lo miramos y estudiamos para los próximos días, y planeamos las navegadas con la intención de ir con vientos portantes.
Sin embargo fue ciñendo con 20 nudos, de real y con un rizo, como llegamos a Buzios.
Este pueblo lo hizo famoso y lo puso de moda internacionalmente Brigitte Bardot en los 60, cuando pasó allí una temporada con un novio brasileño que tuvo. Ahora es un destino turístico elegante.
Nada más llegar reconocí un barco fondeado, era un Dynamique 47’ como el que tuvo mi familia y luego fue mío, el “Mrs Rose”. Por un momento pensé que era el mismo, pero resulto ser un gemelo, el “Love Love”, que también estuvo en Ibiza muchos años, y en el que yo había navegado mucho.
Cuando me acerque con el bote a saludar al propietario, imaginaros la cara que debí poner cuando me dijo, ¿tu eres Joaquín, verdad? . Era Otto, que ahora vive en Brasil, antes vivía en España y había estado interesado en comprar el Mrs Rose, y aunque no pudo ser, se acabó comprando uno igual. Me reconoció y acabamos tomando unas cervezas en su casa con su esposa y unos amigos alemanes. El mundo es pequeño.
Nosotros fondeamos en medio del campo de boyas del Iate Clube, y nadie nos dijo ni preguntó nada en una semana. Fantástico.
También hemos aprovechado para hacer un curso avanzado de buceo con P&P diving con Pablo y Yuri, y de paso refrescar nuestras habilidades subacuáticas, hemos aprendido orientación y rescate con alguna inmersión nocturna, una profunda a 30 metros y una memorable por las tortugas y cantidad de peces que vimos, aquí os dejamos las fotos y el video.
Y este es el video:
También fuimos a hacer windsurf, pero no tuvimos suerte con el viento, no soplaba lo suficiente, y ha sido una pena, porque aqui esta el campeón del mundo de windsurf y queríamos que nos enseñase algo
Sin duda un lugar en el que te puedes quedar una larga temporada.
hasta les tortugas flipan amb vosaltres. jajajaja
Caram nens. Quina passada! L’anècdota del Mss Rose és preciosa. Algun dia haurem de tornar a fer una noctura.
!!Aixo si que es una vida plena!! Carai!! Monica qui és aquest payo que porta la guitarra i li dones la mà?. La veritat és que teniu un aspecte supersaludable!!!
Es Tom Jobin, el que compuso la música de la canción que escribió Vinicius de Moraes, «Garota de Ipanema»
Estic a la consulta i he tingut que deixar de veure les fotos per un atac sobtat d’enveja. Vosaltres tan macos i jo aquí pàlid i amb la bata blanca … ja,ja,ja
Increíble lo del dueño del barco. El mundo es realmente pequeño!! Bss
És molt interessant, gràcies per compartir i fer-nos conèixer llocs que potser no tindrem ocasió de visitar però que veiem ara a través vostra. A més, veure-us tan bé és com un xute de felicitat ?
Que emotivo te sentirias el momento de ser reconocido por ese amigo casualmente interesado en tener un barco como el vuestro. esas emociones nos ayudan a sentirnos muy felices. Seguid disfrutando y gracias por lo quer me Haceis disfrutar Con vuestras reseñas, vuestras fotografías y anécdotas… Gracias. ABRAZOS.
Siempre aprendo leyendo vuestri blog!
Fantastica la sesion de buceo con tanto ejemplar marino y ern aguas tan cristalinas!!
Monica , please, cuelga la receta del pan!!